NIEUWE BLOG VAN BEMANNING IA ORANA

Op Watersport-TV zenden we regelmatig vlogs uit van Liesbeth Mook en Ronald Brunt die met hun zeljacht ia Orana een Rondje Atlantic aan het maken zijn. Naast de filmpjes schrijft het stel ook blogs. Dit keer een ode aan de vader van Liesbeth die vorige week is overleden, de betovering van de zee en magische momenten.

Ode aan…

Als mijn vader vroeger terugkwam van een zeilweekend met vrienden, vertelde hij altijd vol enthousiasme over hoe betoverend mooi de zee was. Ik hoor hem nog zeggen: Lies, je weet niet wat je ziet, ‘s nachts licht de zee sprookjesachtig fluoriserend groen op…’. Als meisje droomde ik dan in gedachte weg. Mijn liefde voor water komt dan ook niet van een vreemde. Veertien dagen geleden hebben we afscheid genomen van mijn vader. Het magische fenomeen dat mijn vader omschreef heet zeevonk, het is een alg in de zee, die in bepaalde situaties licht uitstraalt door een chemische reactie (een soort van vuurvliegjes). Elke avond als ik de WC doortrek met zeewater is het disco in de pot, tientallen helgroene lichtjes schieten cirkelend langs het witte emaille. Vanaf de start van de reis denk ik dan altijd even aan mijn vader.

De afgelopen dagen ben ik steeds zoekende geweest hoe ik zelf de zee met woorden kan omschrijven. Omschrijf je dan je gevoel? de geur? de kleur? het geluid? de vorm? Toen ik starend over het water een poging waagde de zee woorden te geven, ontdekte ik dat het bijna onmogelijk was, doordat de zee per seconde veranderde. Op dit moment zeilen we met 10 knoopjes Westnoord weste wind op de gennaker richting Sines in Portugal. De zee is groenblauw. Toen we vanochtend vertrokken was de zee blak, het oppervlak lijkt dan olieachtig, een dikke massa, die zich traag vervormd in kleine glooiingen. Nu ligt er door de zon een zilverachtige schittering op, net alsof iemand een grote pot met glitters heeft uitgestrooid. De windvlaagjes maken kleine rimpeltjes. De witte kopjes op de golven naast de boot slaan ruisend om en spatten uiteen in witte schuimlaagjes. Soms dwarrelen er tientallen belletjes die één voor één uiteenspatten. Het repeterende ruisende kabbelende geluid van de golven tegen de romp maken mij rustig en melancholisch tegelijk. In combinatie met de zilte geur is het plaatje compleet. Ja, ik hou intens veel van de zee. Er is dan ook geen fijner plekje om mooie herinneringen op te halen aan mijn vadertje.

De zee bij een Portugese kaap is een totaal ander verhaal. Het ene moment vaar je in een gemoedelijk zeetje met 9 knoopjes wind op de gennaker richting een statige hoge klif, het andere moment, nog maar amper de hoek om, zie je de bruisende golven woest tegen de rotsen opspatten. Voordat je het weet kan de wind dan aantrekken tot wel 20 knopen. Zo ook bij Cabo Raso, dat was spektakel. De afspraak is bij 15 knopen wind halen we de gennaker weg, maar Ronald zijn ogen begonnen te glimmen van plezier en hij kon de snelheid niet weerstaan. Terwijl de ia op één oor een golf af surfte, hoor ik Ronald enthousiast roepen: ‘record, dit heeft onze ia nog nooit gehaald,10,2 knopen’. Ondanks dat ook ik uiteraard genoot met volle teugen, spreek ik mijn maatje streng toe: ‘Hallo, het is inmiddels 17 kopen, ik haal de slurf naar beneden hoor, de boel hoeft niet stuk’. Ik stiefel naar het voordek, de slurf sputtert ook tegen, alsof het wil zeggen: ‘Hè waarom nou, we gingen net zo lekker’. Eenmaal terug in de kuip, zie ik de windmeter even de 23 aantikken. Een goede keuze dus. De Genua gaat uit en we varen de baai van Cascais binnen, onze gennakertje is nog heel. We besluiten braaf bij de volgende kaap, toch iets eerder de boel naar beneden te halen.

Inmiddels is de wind aangetrokken en trekt langzaam de mist op, doordat het zicht is verminderd, maar de zon vervolgens door blijft schijnen, lijkt alles om mij heen even weg te vagen. En blijven we met z’n vieren over: Ronald, ia, de zee en ik. Mijn ogen worden even nat, want hoe graag had ik nu mijn vader even bij mij gehad, omdat ik zeker weet dat ook hij dit een magisch moment had gevonden.