APENKOOI...blog ia orana

Liesbeth Mook en Ronald Brunt zijn met hun zeiljacht ia orana bezig met een Rondje Atlantic en maken tijdens hun reis vlogs en blogs die je op kunt Watersport-TV kunt lezen en bekijken. Onderweg naar Suriname schreef Liesbeth onderstaande blog.

Apenkooi

Iedere donderdagavond voor een schoolvakantie vierde ik als meisje een klein feestje in mijn hoofd. Want op vrijdag hadden we gymles van meester Jimmy. Werkelijk alles, maar ook alles werd uitgedraaid en neergezet. De ringen, de evenwichtsbalk, het wandrek en het paard, enz. Als je echt mazzel had mocht je Jimmy meehelpen met alle instrumenten uit het hok te halen. Samen overlegde hij dan met je waar we wat zouden neerzetten en je voelde je dan heel wat. Als de touwen van het uitdraaien nog een beetje nazwiepte, sprong Jimmy richting één van de touwen en klom hij omhoog met de plafondhoge kabel tussen zijn grote teen en zijn wijsteen. Hihi, meester was geboren in Indonesië en moest altijd hartelijk lachen als we hem complimenteerde dat hij klom als een echt aapje. Als alles stond, kon het tikspel beginnen. Alles was volgebouwd, dus wegrennen over een lege gymvloer was er niet bij.

We varen nu op de Atlantische Oceaan en ik merk dat mijn ervaring met deze gymlessen nog altijd van pas komen. De soms drie meter hoge golven zijn onvoorspelbaar. Scholen met rond de vijftig vliegende vissen storten zich in de schuimkoppen. Onze ia gedraagt zich regelmatig als een op hol geslagen wasmachine. Terwijl wij ons enigszins overeind proberen te houden, laat ia zonder enige moeite de oceaangolven onder zich door rollen alsof het niemendalletjes zijn. Op het dek zie je de onstuimige knoeperts wel aan komen, maar binnen is dat echt wel anders. Geregeld voert Ronald een acrobatische act uit op het voordek als hij de bomen moet zetten of weghalen. Per zeilvoering is de situatie binnen verschillend. Lang leve de stevige handvatten. Naar het toilet gaan is echt wel een dingetje. Voordat je het weet vlieg je van de pot, hihi. Ook koken is geen sinecure. Je zet je beide voeten schrap tegen een randje, en al wiegend met je heupen vang je de zijwaartse bewegingen op en leun je met je buik onder een hoek van 20 graden tegen het aanrecht. Het gasfornuis en de oven zijn cardanisch opgehangen, maar alles op het aanrecht moet je in bedwang houden. Tja, je komt dan letterlijk handen te kort. Alles rolt, schuift of wipt onder je handen weg. Al menig keer is een net bereid maaltje uit de pan of kommetje gevlogen. Vooral tomatensaus lijkt een wedstrijdje te doen om zover mogelijk om zich heen te spetteren. Laatst wist de macroniesaus zelfs de salon en de kaartentafel te bereiken. Floddertje van Annie M.G. Schmidt is er dan niets bij. Je aan- of uitkleden is ook een vak apart. Probeer maar eens op een hoppende trampoline een broek aan- en dicht te doen met één hand. Toch vallen de hoeveelheid blauwe plekken mee, maar dat heb ik natuurlijk te danken aan meester Jimmy.