HOOGSPANNING IN SURINAME

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt tijdens een Rondje Atlantic. Afgelopen voorjaar zijn ze met hun zeiljacht ia orana aan hun droomreis begonnen. Naast de vlogs schrijft het stel ook blogs over hun ervaringen en belevenissen.

Aangekomen in Suriname bleek al snel dat de Nederlandse invasie kolonie van gemiddeld 8 schepen bij Domburg aan de mooring lagen. Een heerlijke uitvalsbasis voor diverse avonturen in Suriname. Eén van de eerste dingen waar we zin in hadden was met onze boot de Crommewijne rivier opvaren en als het kon een zijrivier om zover mogelijk de jungle in te kunnen. We hadden hiertoe reeds in Kaapverdië een klamboe over de hele kajuit gemaakt. Bij de Chinees hadden we hiervoor maar liefst 30m2 horrengaas gekocht en in elkaar genaaid zodat hij als een trouwsluier over onze bimini viel inclusief looddraad! Het uitzicht was wat beperkt maar aan ons lijf geen muggen die de polonaise dansen. De Crommewijne was een gemakkelijk bevaarbare rivier hoewel er wel een flinke ebstroom staat. Na een mijl of 5 zagen wij een klein kreekje de jungle in, de Wannapeekreek. Precies wat we in onze dromen hadden voorgesteld, Diep genoeg en aan weerszijden weelderig begroeid. Tijd voor de klamboe en gaan! Na een paar honderd meter kwamen wij het eerste dorpje tegen, Alliance. En een heus soort jetty waar het diep genoeg was voor onze boot. Een 50 meter verderop was echter een nog mooier plekje en het was diep genoeg. Dus langzaam vooruit dan maar. Plots werd de ia Orana tegengehouden en in een letterlijke flits van een seconde gooiden we onze klamboe opzij en waren we nog net op tijd om een heuse vuurwerkshow van de hoogspanningskabels te zien. Drie x 11000 volt spanning gierden door de voorstag en zocht zich een weg naar het water. Wat in onze beleving een minuut duurde zal in werkelijkheid 2 seconden zijn geweest, maar daarna zat het hele dorp zonder stroom, internet, tv en telefoon…. Enigszins opgelucht dat we er zonder persoonlijke ongelukken van afkwamen begon de verontwaardiging bij ons op te spelen. Hoe dan? Waarom geen waarschuwingsbord? Waarom  dit en dat niet…maar uiteindelijk natuurlijk onze eigen stomme schuld. Niet lang daarna kwamen de bewoners van het dorp gezellig buurten: “We hebben geen stroom meer en geen telefoon” ze wezen verwijtend naar onze mast en de kabels. Toen drong de volle omvang van  het incident pas goed tot ons door. “ehhh wat nu?” vroeg ik, en ik verbaasde mij over de rust die over de groep, inmiddels tot 20 mensen was aangegroeid, heerste. Ik kon mij niet voorstellen dat als ik Zaltbommel van wifi haalde ik er levend weer weg zou komen, maar hier was men gelaten. “Tja we kunnen niet bellen he naar de stroommaatschappij.” Ik ging onmiddellijk over in doemodus hetgeen in Suriname niet de bedoeling is. Ik stelde voor om de maatschappij met mijn satelliettelefoon te bellen. Men keek mij een beetje meelijwekkend aan over zoveel naïviteit. “Dat kunt u doen mijnheer, maar dan betaalt u een mega grote boete”. Op zoveel begrip had ik niet gerekend en als dank ledigde ik mijn gehele koude biervoorraad aan de meute. Hun gezichten klaarden zienderogen op en ze waren blij dat we zo snel van begrip waren. Om aan het probleem echt iets te doen was bier niet genoeg. De dorpselektricien vroeg een fles whisky ter plaatse te krijgen bij de Chinees. Geen probleem zeiden wij en even later kwamen ze terug met 3 kapotte zekeringen als bewijs. Ik begon de meerwaarde van het niet waarschuwen voor de hoogspanningskabels in te zien. Bij navraag bleek het inderdaad ” wel eens vaker” te gebeuren. Ik stelde maar niet voor er een bord te plaatsen. Toen we onze genua uitrolde om eens te kijken in hoeverre het vuurwerk het zeil beschadigd had, bleek dat er 3 rijen gaten in het zeil zaten van achterlijk tot voorstag. Een voorbode voor een heleboel schade die zich later zou openbaren. We hadden wel even genoeg van de “jungle” en zijn teruggevaren voor een heerlijke maal met onze Nederlandse zeilfamilie.