NIEUWE VLOG VAN ZEILJACHT IA ORANA

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt tijdens hun Rondje Atlantic. Met vlogs en blogs doen zij verslag van hun zeilreis met hun boot: ia orana.

Hijdoethet!

Ik steek mijn hoofd door het achterluik en hoor Ronald mompelen: ‘Dit is niet te doen. Waar halen we in godsnaam een laddertje vandaan?’ Al balancerend staat hij op de hekstoel. Zijn ene voet rust op een klein stepje op de paal en zijn andere zwiept wat in de lucht. Ik hoor hem weer zuchten. Zijn rechterheup leunt een beetje onhandig tegen het zonnepaneel en hij reikt met zijn beide handen hoog in de lucht richting de windgenerator. Ik schiet naar hem toe en houd vlug mijn volle hand onder zijn billen en zeg bezorgd: ‘Kijk jij een beetje uit!’

Ruim een week geleden is op Carriacou de windgenerator bij een harde wind opnieuw doorgebrand. Eclectic Energie kon de stator per luchtpost naar Martinique vervoeren. Dus op naar het vliegveld bij Fort de France. Opnieuw stonden we in verband met een staking voor niets op de bus te wachten. Dan maar liften? Ik gooi mijn blonde haren los en binnen 5 minuten stopt er een klein busje. Een jonge knappe visboer wil ons een eindje op weg helpen. Vol enthousiasme vertelt hij over zijn handel bij de vele restaurantjes. Even later zitten we in een stoere bak met achter het stuur een dame met dikke brillenglazen en kleine grijze krulletjes. Vol belangstelling luistert zij naar ons verhaal en belt vervolgens iemand op met de vraag waar op het vliegveld we moeten zijn. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zet ze ons precies voor de deur van het postbedrijf af. Vervolgens lopen we met ons formulier vol stempels, en weer wat euro’s armer, naar de douane en kunnen we ons pakketje ophalen in het magazijn. Voor de terugweg willen een taxi pakken. Die weigert echter ons mee te nemen. Verbouwereerd staan we aan de kant van de weg. Een man in een oud barrel achter de taxi zag het gebeuren en biedt spontaan een lift aan terug naar onze ankerplek. Als we eenmaal aan boord het pakketje openmaken zien we tot onze schrik dat er 3 witte draden aan de stator zit in plaats van zwart, rood en wit. Hmmm…is dit wel de goede?

Eerst maar eens de loodzware gietijzeren kap eraf. Maar daar hebben we dus een laddertje voor nodig. We stappen samen in onze dinghy en varen richting de werf aan de kant. We liggen voor anker bij Marin. Het is een wonderlijke plek, het heeft iets lugubers. Naast ons ligt een boot die volledig uitgebrand is. Daarachter ligt een zeilscheepje half onder water. Aan land ligt een jacht op één oor en is op het strand aangespoeld. Aan bakboord liggen totaal verwaarloosde schepen met armoedige zeiltjes over de giek gespannen. Als we dichterbij varen blijken er een soort clochards te wonen. Opeens valt mijn oog op iets wat we precies zoeken. Enthousiast wijs ik naar een laddertje op een dek. We kloppen op de romp om te vragen of wij het mogen lenen, maar er is kennelijk niemand aan boord. We zetten ons af richting het krot ernaast. Onder het zeil zit een clochard met kledderig lang haar, een vieze baard en armoedige kleding. De man heeft een soort van eigen vuilnisbelt om zichzelf gecreëerd. We vragen of hij de eigenaar van het bootje kent. Zijn ogen staan vriendelijk en hij geeft aan dat het geen probleem is als we het laddertje even willen lenen. Ronald begint te stralen, wat een geluksdag.

Het is lastig manoeuvreren met een lange ladder op zo een klein bootje, maar het lukt. Ronald zet het aluminium trapje op het achterdek tegen het zonnepaneel aan. Nee hè…het achterdek loopt rond af en het trapje wiebelt als een gek. ‘Lies, heb jij even iets wat er precies onder past?’ Ik giechel even: soms zijn we net Buurman & Buurman. Ajeto: een boek kun je precies afmeten op de bladzijde nauwkeurig. Even later ligt er een dikke literaire thriller van Karin Slaughter op pagina 396 onder het linker pootje. Ronald klimt omhoog en schroeft de bak los en de brandlucht komt hem te gemoed. En wat blijkt…de stator is helemaal niet stuk, de printplaat is op één plek doorgebrand. Met instructie van Ronald soldeer ik de twee punten op de printplaat weer aan elkaar. Ronald klimt het laddertje weer op en samen zetten we de boel weer in elkaar. Vol spanning draai ik binnen in de hut de knop van de generator om. Buiten hoor ik Ronald juichen: ‘Hij doet het’.