RACEN MET VERTREKKERS

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt tijdens hun Rondje Atlantic. Regelmatig schrijft het stel blogs en maakt vlogs. Ditmaal een blog over de Antiqua Classic Yacht Regatta. 

Met het open bootjes wedstrijdvaren is het vinden van bemanning altijd een uitdaging. Vele enthousiastelingen heb ik aan boord gehad en zo goed mogelijk opgeleid. Eén ervan is inmiddels meerdere malen Nederlands kampioen Spanker. Op de grotere boten ben ik zelf bemanning als tacticus of grootzeiltrimmer. Ik kijk altijd met veel belangstelling naar schippers die een 5+ koppige bemanning als team (niet) laten functioneren. Inmiddels was bij mij de wedstrijdknop al een tijdje ‘uit’. Samen met Liesbeth proberen we het zo comfortabel mogelijk te maken aan boord van onze 38 voeter toerschip, een wedstrijd op zich. Totdat Guido, een kleurrijk figuur, zich had ingeschreven voor de Antigua Classic Yacht Regatta. Een droom van hem, en stiekem ook van mij, om aan zoiets mee te doen. In zijn onbevangenheid en relatieve onbekendheid met wedstrijdvaren op een grotere boot vroeg hij 3 of 4 man via whatsapp uit de groep vertrekkers om te bemannen. Hoewel ik zijn boot slechts 1 keer gezien had, een 45 voet stalen s-spant met 2 voorzeilen en spinaker en een lel van een grootzeil, wist ik dat er wel meer rollen te verdelen waren dan 3 of 4. Op de whatsappgroep van de vertrekkers sommeerde de lijst van taken en kwam ik op een totaal van minimaal 8 bemanningsleden. Dat was slikken voor Guido, die al moeite had om 1 bemanningslid te vinden voor de oversteek van de Kaapverdië naar Suriname. Gelukkig was het enthousiasme onder de vertrekkers groot en iedereen pastte zijn of haar reisschema aan om de betreffende week in Antigua te zijn.   EN?!!? We gingen heus trainen. De eerste trainingsdag probeerde ik het voordek een beetje voor elkaar te krijgen, maar Guido kon het niet laten telkens bij te springen. En dat was maar goed ook gezien de complexiteit van zijn tuigage. Na ampel beraad werd unaniem besloten dat Guido het voordek zou doen en ik zelf werd de aangewezen stuurman. Een eervolle job en ik was iedereen dankbaar voor het in mij gestelde vertrouwen. Toen begonnen de slapeloze nachten pas echt. Hoe houd ik dat ding op de piste? Wat als ik de Velsheda of de Chronos midscheeps raak? De tweede trainingsdag gaf al veel meer vertrouwen. De vertrekkers deden hun uiterste best en de leercurve was steil. We hebben 3 startmanoeuvres geoefend, een MOB en bij het spinakeren ging er luidkeels gejuich op. We waren er klaar voor. Nu was een onderdeel van de race een singlehanded  race voor de eigenaar. Guido had zich, met zijn grenzeloze enthousiasme, ook hiervoor ingeschreven. Ik mocht mee als safety, maar mocht nergens aan zitten, een tantaluskwelling. Guido had zich voor de gelegenheid een polyester 100 dollar suit aangemeten met een dikke vinger naar het grootkapitaal om ons heen. Nog voor de eerste boei ging de stropdas en jas uit. Na de 2e boei wist Guido niet meer waar hij was en bij de derde boei, na de zoveelste overstag waarbij fok en kluiver aan gelierd  (mind you niks selftailing),  lag hij gestrekt op de kuipbank nauwelijks in staat nog te sturen. Hij finishte knap als derde luttele minuten na de eerste 2. We hebben Guido die dag niet meer gezien. De eerste wedstrijd met volledige bemanning zal niemand van de vertrekkers snel vergeten. Het “Pin-end” lag dermate bevoordeeld dat een stuurboordstart voor de hand lag. In een open bootje een no-brainer, maar dit is wel een ander verhaal. Overstag gaan duurt 30 seconden, dus het is de dood of de gladiolen. Het hele veld lag 20 seconden voor de start allemaal over bakboord en kwamen op het Pin-end afdonderen. Gelukkig nog een eindje bij ons vandaan. Wij lagen over stuurboord te wachten en te zweten. 5,4,3,2,1 start: oploeven en bidden. Yesss, we gingen voor alle boegsprieten van de klassieke schoonheden langs. Applaus van de boegmannen was ons deel. Wij konden ons geluk niet op. Helaas bleek onze hoogte op de aan de windse koersen niet optimaal, maar de spinakerrakken maakten veel goed. Wij waren één van weinigen die dit met 20+ knopen wind aandurfden, waarvoor hulde aan de bemanning. We eindigde na de wedstrijdserie als vierde en vielen net buiten de prijzen.  Maar de herinnering aan deze week is prijsloos.  Met dank aan Guido Schotman die zijn jacht en kracht hiervoor inzette en natuurlijk de fantastische groep vertrekkers om ons heen.