BLOG CREW ZEILJACHT IA ORANA

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt die met hun zeiljacht ia orana bezig zijn met een Rondje Atlantic. Over hun belevenissen schrijven ze blogs en af en toe maken ze een vlog. 

Millimeterwerk

We laten het anker zakken in de havenkom van Road Harbour bij het eiland Tortula. Voor de tweede keer deze reis liggen we tussen de scheepswrakken. De reden dat we juist hier ankeren is dat er vlak bij de steiger een supermarkt staat, waar we de laatste verse producten voor de oversteek naar de Azoren kunnen kopen. De winkel is echter zo duur, dat we veel producten laten liggen. Daar komt bij dat de groente en het fruit helaas in de koeling liggen, waardoor de kans groot is dat we alles na een paar dagen al moeten weggooien.

Op het parkeerterrein voor de supermarkt staat een oude vrachtwagen. Op de wagen is met verf het woord ‘barbershop’ geklodderd. Ronald klopt op de ijzeren deur en een lange donkere jongen met ingevlochten haar en veel tattoos doet open. Natuurlijk wil hij Ronald knippen. We besluiten eerst de boodschappen aan boord te brengen en daarna terug te gaan.

‘S middags wil ik met Ronald mee naar ‘the barbershop’. Nieuwsgierig gluur ik om de vrachtwagendeur naar binnen. In de kleine ruimte staan in wit TL-licht twee gigantische knalrode leren kappersstoelen te blinken. Samen nemen we plaats op de kleine langsbankjes. Aan de muur hangen posters met alle soorten afrokapsels die er maar bestaan. Een jongen van een jaar of 12 met zeer kort haar wordt geknipt door een grote gespierde donkere kapper. De kappersstoel is zo groot, dat hij er een beetje in verdwijnt. Met hangende schouders kijkt hij onder een hoek omhoog naar zijn vader naast hem, die aangesproken wordt met: ‘Rastaman’. De vader met een enorme bos dreadlocks op zijn rug kijkt kritisch toe. Haast onderdanig vraagt de grote gespierde kapper verschillende keren aan vaders of het goed is. Verbaasd kijk ik toe, het gaat hier om millimeters. Steeds opnieuw wijst Rastaman aan waar er nog iets aan schort? Eindelijk krijgt de kapper goedkeuring en de jongen moet zijn ogen sluiten. Wat gaat er nu gebeuren? De jongen zucht, bijna klaar. De kapper pakt een spuitbus met cocosgeur en spuit niet alleen zijn haar, maar de volledige jongen onder. Even is de gehele ruimte mistig. De jongen wacht en kijkt zijn vader onzeker aan. Nee hè, zijn vader heeft toch weer iets ontdekt en weer worden er vele millimeters vanaf geknipt. Ronald en ik kijken elkaar bedenkelijk aan. Als een geslagen hondje kijkt de jongen naar de vloer. Rastaman lacht naar de kapper, ja…nu is het goed. De jongen zucht een zeer zacht zuchtje, eindelijk mag hij opstaan. Bij de uitgang inspecteert de rastavader opnieuw het hoofd van zijn zoon. Nee hè, ziet hij nu opnieuw een minuscule oneffenheid? Nee, gelukkig het is in orde. De jongen kijkt opgelucht en vader betaalt.

Niet lang daarna wordt de stalen achterdeur theatraal opengezwaaid en komt er een grofgebouwde bejaarde vrouw in grijs mantelpak binnen. Met een grote smile op haar gezicht gaat ze zitten en bekijkt Ronald in de andere stoel vanachter haar brillenglaasjes van top tot teen aan. Na deze grondige inspectie begint zij een praatje met Ronald. Tjonge, wat kan die vrouw ondeugend kijken. Haar perfecte mantelpakje zit veel te strak om haar grote mollige lijf en de tuttige zalmkleurige leren schoentjes klemmen om haar grove brede voeten. ‘Hmmm…you have chosen the rrright one, this is the best barberrr in whole Rrroad Harrbourrr’. Ronald knikt vriendelijk terug. Opeens begint de dame te schaterlachen en voor dat Ronald het weet zit hij midden in een diepte interview. Ook ik krijg de ene na de andere vraag, met steeds tussendoor die aanstekelijk schaterlach, voor mijn kiezen. Net als de rastavader inspecteert zij ondertussen ieder knipje van de dunne tattookapper. Elk klein grijs kroeskrulletje wordt werkelijk per stuk behandeld. Het is opvallend hoe de stoere kappers, de dame als onderdanige schooljongetjes benaderen. Waar de dame in kwestie vervolgens weer hartelijk om moet lachen en ze met een ondeugende blik toeknikt. Zag ik goed, gaf ze mij nu een knipoog? Op het langsbankje tegenover mij hebben twee pubers plaats genomen. Oh oh, nu zijn zij de pineut. Haar ogen twinkelen alweer. Zij daagt alle mensen in de ruimte uit om haar leeftijd te schatten. En zoals verwacht spreekt een ieder hardop uit, dat ze er véél jonger uitziet, waarna zij zelfs haar paspoort uit haar zwarte laktasje haalt om te bewijzen dat het echt klopt. En weer volgt er die harde schaterlach, waarna ieder hartelijk met haar mee lacht. En Ronald…? Hij wordt ondertussen geknipt met de precisie van de millimeter. Met enig verschil dat hij meteen akkoord gaat en ‘het geneuzel van nog even hier en nog even daar’ overslaat. Ronald staat naast de stoel en kijkt omhoog naar de reuzenkapper en geeft hem een compliment. Twee bruine stralende ogen wensen ons een goede reis.

We zijn terug aan boord. Nu nog diesel en water tanken. Ronald haalt het anker op, maar het lukt niet. Nee hè, het anker zit muurvast. Wat nu? Het is onder een betonblok van een oude mooring geschoven. Ronald komt op het lumineuze idee om een neuringlijn aan de boog van ons anker te bevestigen. Dus haal ik de dinghy uit de davids en trek mij aan het boeisel van ia naar voren. Vanaf de punt wijst Ronald aan wat ik moet doen. ‘Ja hallo, zulke lange armen heb ik niet hoor’. Ik trek mijn Tshirt uit en probeer de lijn te bevestigen. Hmmm…dat wordt ‘m niet. Dan maar met mijn hoofd onder water. Met mijn benen nog in de dinghy, hang ik met mijn gehele romp en hoofd onder water. Hebbes, op de tast maak ik de neuringlijn vast. Ronald trekt van af de boeg aan de lijn en het betonblok met knoedels dik touw glijdt millimeter voor millimeter van onze Rocna af. Pfff…we zijn los.

Terwijl mijn natte slierten haar nog op mijn Tshirt nadruipen, vaart Ronald met een perfect zittende coupe richting de dieselsteiger. Als een totaal verzopen katje geef ik de landvasten aan de pompbediende en leg met een rood hoofd uit wat er gebeurd is. Hij knikt met een glimlach en geeft aan dat hij het gehele ritueel vanaf zijn plekje naast de dieselpomp heeft gade geslagen. Als onze ia voorzien is van diesel en water, en in ieder hoekje en gaatje afgeladen is met boodschappen, kunnen we vertrekken. Azoren, here we come.