Column: Een helpende hand

Er staat een harde NO-wind. Aan de buitensteiger van de jachthaven ligt een Zeeschouw als een onrustig paard te steigeren op de golven. In de kuip zit een mevrouw. ‘’Al zeeziek?’’, vraag ik bij wijze van grap. 

”Mijn man is naar de havenmeester om te vragen of we op een andere passantenplek mogen liggen. Dit is geen pretje. We slingeren alle kanten op en ik ben toch al geen held aan boord,” vertelt de vrouw die snel van de schouw stapt als haar man met goed nieuws komt aanlopen.

”We kunnen binnen liggen, aan een kopsteiger. We moeten wel aan hogerwal afmeren en dat wordt nog wel een uitdaging met deze wind. Onze boot laat zich lastig manoeuvreren en verwaait snel.”

Ik bied aan om te helpen. ”Als u met mijn man wilt meevaren, dat zou geweldig zijn. Dan loop ik wel naar de plek waar we mogen liggen.” En weg is ze.

Haar man kijkt haar na. ”Mijn vrouw vindt het varen nog steeds doodeng,” aldus de schipper die zijn hand naar mij uitsteekt en zich voorstelt. Na de officiële kennismaking bespeur ik enige twijfel bij de booteigenaar. Hoe gaan we dit aanpakken?

Ik stel voor de motor te starten, eerst voor en daarna achter los te gooien en richting de passantenplek te varen. Rustig kabbelen we op de golven en wind de jachthaven in. Achter een kajuitsloep kan de Zeeschouw liggen. Een hoge motorboot is een mooie windvanger. Met de punt stuurt de schipper geconcentreerd zijn stalen platbodem richting de passantenplek. Het gaat prima. Ik kan rustig op de steiger stappen en een landvast om een bolder leggen. ’’Ik lig vast,’’ roep ik naar de schipper die vreest dat zijn platbodem alsnog speelbal wordt van de wind en om de steiger draait.

”Zet de motor maar rustig in zijn achteruit en duw de helmstok naar links, zodat de achterzijde langzaam naar de steiger trekt.’’ Een minuut later ligt de Zeeschouw afgemeerd. Tot opluchting van de vrouw en haar man, die hun dankbaarheid voor de helpende hand niet onder de steiger steken. 

Eric van Staten

Watersport journalist

Archief foto