Feest, vervuiling, viezigheid, verkoeling en visite…

Evert Stel is schipper van de Meander V. Met deze voormalige loodstender heeft hij jarenlang met zijn partner Inge voor de Stichting Vaarwens (https://www.stichtingvaarwens.nl) dagtochten gevaren met mensen in de laatste levensfase. Inmiddels heeft de Stichting een eigen schip en wordt de Meander V ingezet op drukke dagen. Van alle dagtochten maakt Evert aangrijpende, veelal emotionele verslagen. Daarnaast is hij auteur en heeft diverse boeken geschreven en is hij columnist bij Watersport-TV. Lees hieronder zijn laatste column.

Feest, vervuiling, viezigheid, verkoeling en visite…

Alles moet tegenwoordig goed geregeld worden en van overheidswege moeten overal langs het
water stations zijn waar je je vuilwater en bilgewater kunt laten afzuigen. De meeste vaarders voelen
zich uiterst verantwoordelijk voor hun prachtige schone water dat hun het gevoel van vrijheid geeft
en waar ze zo van kunnen genieten. Ze meren trouw aan bij de vuilwaterdump en laten hun
afvalwater keurig afzuigen, maar af en toe zit er een dissonant tussen die het niet zo nauw neemt
met ons oppervlaktewater en rücksichtsloos alles wat ie kwijt moet overboord loost. Hij/zij doet het
bij voorkeur ‘s nachts, want valt de vieze daad niet zo op…

Feest
Het is hoogzomer en in Monnickendam volgt het ene festival het andere op. Het is druk met
scheepvaart en verschillende mooie schepen doen onze havens aan. Tijdens de weekenden van de
evenementen ‘450 jaar Slag op de Zuiderzee’, de ‘Jan Haring Race en de ‘Visserijdagen’ brengt het
veel bezoekers naar Monnickendam en het is ieder weekend feest. Tussen al deze schepen lag
waarschijnlijk ook zo’n dissonant, die kennelijk zijn bilge vol had staan met lekwater en dieselolie en
zonder enige schroom de hele bilge in de haven heeft leeggepompt. Het gevolg is, dat met de
westenwind de hele zooi de havenmond uit gedreven is en naar het prachtige natuurgebied
Hemmeland vloeide.

Vervuiling
Mijn kennismaking met de enorme vervuiling was de volgende dag. Bij het ochtendgloren laat ik vaak
het rubberbootje zakken en vaar met onze trouwe viervoeter Steffie naar de overkant om samen te
genieten van het prachtige natuurgebied in onze achtertuin. Bij nadering van de jachthaven bij
Hemmeland valt me de onmiskenbare indringende stank van dieselolie en bilgewater op. Even later
zie ik een dikke blauwe laag om me heen op het water liggen en het is te laat om terug te keren,
want ik zit er al middenin. Ik besluit door te varen en gewoon mijn ding te doen.

Viezigheid
Omdat ik onlangs gebeld ben, dat wij het toegangshek van de jachthaven aan de overkant niet meer
mogen gebruiken, duik ik de laatste weken met het rubberbootje de opening in de rietkraag naast
het hek in en schiet de wal op. Daar maak ik het bootje vast en stap eenvoudig over de boeg het
natuurgebied in, maar deze keer gaat het wel heel gemakkelijk. Alsof het rubberbootje op
kogellagers dreef, schoten we door de gladde viezigheid veel te ver door de wal op en Steffie – die
altijd met haar voorpootjes over de boeg hangt – werd gelanceerd. Ze kijkt me enigszins verbolgen
aan met een blik van ‘Wat flik je me nou?’

Verkoeling
We gaan wandelen en lopen langs de oevers van het mooie natuurgebied, maar dat is nu geen
pretje. De zoete weeë geur van de dieselolie is niet te harden en de prachtige rietkragen zijn
verzadigd met de stinkende troep. Bij de hondenstrandjes aangekomen, wil Steffie direct zwemmen,
want dat vindt ze geweldig, maar ook daar drijft de blauwe drab. Ik spreek haar vermanend toe als ze
er in wil duiken en ze luistert gelukkig direct. Teleurgesteld kijkt ze achterom als we doorlopen en op
zoek gaan naar schoon zwemwater. Dat is niet te vinden en ik besluit de andere kant op te lopen om
op de open veldjes spelletjes en oefeningen met onze leergierige jonge Bordercollie te doen.
Als ze na een tijdje spelen oververhit wordt, heeft ze echter de eigenschap om het water op te
zoeken, waar ze in duikt en als een krokodil stil blijft liggen met alleen haar ogen en neus boven
water om verkoeling te zoeken. Laatst meende ik haar te horen sissen, maar dat zal ik me wel
verbeeld hebben… Helaas is dat nu niet mogelijk en de zwarte stinksloot in het bos vermijd ik nu ook
maar, dus gaan we terug naar het bootje. Het is mooi geweest voor vandaag.
Bij het bootje aangekomen, maan ik haar direct aan boord te springen en dat doet ze braaf, maar als
ik me omdraai om het motortje te starten, hoor ik achter me een plons… Steffie kon de aantrekkingskracht van het verkoelende water - … eeuhh dieselolie - niet weerstaan en dook er toch
in! Je kunt wel raden wat er gebeurt als ze weer aan boord springt. Hond onder de diesel, boot vol
stinkende zooi en ook ik blijf er niet vrij van als ze zich enthousiast uitschudt. Mopperend en uiterst
chagrijnig vaar ik – een blauw spoor over het water achterlatend – terug naar de Meander V. “Inge,
Inge…”, roep ik verbrandt, “pak gauw een paar oude handdoeken en hondenshampoo, alles zit onder
de dieselolie!”

Visite
We hebben een visiteafspraak voor de lunch met vrienden in de stad en haastig boenen we hond,
boot en onszelf bij de waterkraan op de steiger. “Man… wat stinkt dat!” moppert Inge. “Vertel mij
wat, ik hoop dat we het er af krijgen.!” Na zelf ook vlug een douche te hebben genomen en alle
kleren bij de was te hebben gedaan, spuit ik mezelf overvloedig in met deodorant in de hoop dat het
de vieze geur verbloemt.
Met schone kleren in een schone rubberboot met een schone hond varen we naar het restaurant,
waar onze vrienden al aan de gereserveerde tafel zitten. De eerste opmerking is; “Goh… het lijkt wel
of iemand zijn bilge in de haven heeft leeggepompt. Het ruikt hier helemaal naar diesel”.
Dank fijne verantwoordelijke vrome schipper die het geloosd heeft!!!

Evert.